دانشمندان از نظریه اصلی درباره بازسازی لوزالمعده حمایت کردند

5 دسامبر ، 2018 - یک موضوع بحث برانگیز در میان محققان دیابت، چگونگی بازسازی سلول های تولید کننده انسولین در پانکراس نه امکان بازسازی آنها است.

دیدگاه طولانی مدت که در آن جزایر لانگرهانس قابل تجدید توسط سلول های بنیادی پانکراس (نیایاخته یا سلول پروژنیتور progenitor) بودند، در طول یک دهه ی گذشته با این مفهوم که سلول های جزایر از طریق همانندسازی توسط سلول های موجود ساخته می شوند، جایگزین شد.

دانشمندان موسسه تحقیقات دیابت در دانشگاه میامی اکنون با انتشار آنلاین مقاله ای  در "Trends in Endocrinology & Metabolism" ،  نتیجه گیری های قاطعی را در حمایت از نظریه اصلی که در آن "سلولهای پروژنیتور در پانکراس را مسئول بازسازی سلولهای جزایر در انسان می داند"، و علاوه بر این؛ با کمک این سلولها می توان سلولهای بیماران را بازسازی نمود، ارائه نمودند. توانایی بازسازی سلول های تولید کننده ی انسولین خود فرد، یک چالش عمده را در دیابت نوع 1 برطرف می کند و نشان دهنده ی گامی مهم در جهت پیشبرد درمان زیستی برای این بیماری تهدید کننده حیات است.

پرفسور Juan Dominguez-Bendala  مدیر توسعه سلول های بنیادی پانکراس برای تحقیقات کاربردی بهمراه یکی از نویسندگان این مقاله، پرفسور Ricardo Pastori مدیر زیست شناسی مولکولی گفتند: ما ثابت کرده ایم که در پانکراس بالغ نه تنها در موش بلکه در انسان، بطور واضح سلولهای وجود دارند که می توانند به صورت بالقوه از طریق روش های دارویی تحریک شده و به بازسازی سلولهای بتا در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 بپردازند. این همان هدفی است که ما تلاش می کنیم در DRI به آن دست یابیم.

تکنیک های ناقص، فرضیه را تغییر دادند

در سال های دهه ی 1980، محققان پس از مشاهده ی عکسی از جوانه زدن یک سلول جزیره از یک سلول مجرای بالغ، بطور منطقی نتیجه گیری نمودند که در پانکراس سلول های پروژنیتور وجود دارد که قادر به بازسازی سلول های اندوکرین (سلول های تولید کننده ی انسولین) هستند. در طی سه دهه بعد از آن، ده ها گزارش این ایده را تقویت کرد که عوامل مختلف رشد می توانند سلول های مجرا را به تمایز در تمام سلول های پانکراسی، از جمله سلول های تولید کننده انسولین تحریک کنند.

این دیدگاه طولانی مدت در سال 2004 به چالش کشیده شد، زمانی که آزمایشی با استفاده از ردیابی خطوط[1] (LT)، تکنیکی که منشا تکامل سلولی را در موش ها نشان می دهد، انجام شد. نتایج این تحقیق نشان داد که سلول های تولید کننده انسولین توسط تکثیر سلول های موجود تجدید می شوند، تا از رشد سلولهای جدید. در حالی که این مطالعه سلول های پروژنیتور را نفی نمی کرد، اما موفق به تغییر اندیشه غالب در جامعه ی علمی شد.

با این حال، به گفته ی تیم DRI ، این نتیجه گیری ها عمدتا با استفاده از ابزارهای غیر قابل اعتماد در یک مدل نامناسب حاصل شده است. تفاوت های قابل توجه بین جزایر موش و انسان صرفا موضوع مقیاس نیست، اختلافات آناتومیکی و عملکردی بین جزایر پانکراس این دو گونه وجود دارد که اعتبار مدل موش را برای نتیجه گیری در مورد بازسازی پانکراس در انسان ها مورد سوال قرار می دهد.

استفاده از ردیابی خطوط در جوندگان، همچنین نتایج متناقضی را به دست آورد. در حالی که LT ابزار قدرتمندی است که برای چندین دهه مورد استفاده قرار گرفته است تا مسیر و ریشه های بلوغ سلول های بنیادی را پیگیری کند، محدودیت های متعددی دارد و در نتیجه پتانسیل ایجاد بایاس در نتایج علمی را دارد.

دکتر Dominguez-Bendala  گفت: این فرضیه که پانکراس محل سکونت سلول های پروژنیتور است به مدت چندین سال با این نتایج محکوم شد، اما ما بر این باوریم که بسیاری از تکنیک های مورد استفاده برای رسیدن به این نتیجه ناقص بوده اند. ما تفاوت های زیادی در رفتار سلول های انسانی در مقایسه با سلول های موش در پانکراس یافته ایم و ما فکر می کنیم که مهم است که بر پروسه های بازسازی در سلول های انسانی تاکید و آنها را برجسته کنیم. واضح است که کار ما و کار دیگران در حقیقت کمک به این مفهوم است که ما سلول های بنیادی را در پانکراس بزرگسالان داریم و می توانیم به طور بالقوه از این سلول ها برای درمان دیابت نوع 1 بهره برداری کنیم.

استفاده از توانایی بدن برای بهبودی خود

دیابت نوع 1 یک بیماری اتوایمیون است که در آن سلولهای تولید کننده انسولین پانکراس به واسطه ی اشتباه سیستم ایمنی بدن تخریب شده و بیماران برای کنترل قند خون خود از طریق تزریق روزانه ی انسولین درمان می شوند. پیوند جزایر به برخی از بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 اجازه می دهد بدون نیاز به تزریق انسولین پس از دریافت سلول های اهدا کننده، زندگی کنند. با این حال، سلول های کافی برای درمان میلیون ها بیمار که می توانند از این روش پیوند سود ببرند؛ وجود ندارد. تاکنون، تلاش های تحقیقاتی در درجه اول به ایجاد سلول های پانکراس برای پیوند از منابعی مانند جنین (hESc)، سلولهای پرتوان یا پلوریپوتنت (hPSc) و سلول های بنیادی بالغ و جزایر خوک متمرکز شده است. یک راه حل کارآمدتر و بالقوه ایمن تر می تواند در بازسازی سلول های تولید کننده انسولین، سلولهای خود بیمار باشد، با کنار گذاشتن نیاز به سلول های اهدا کننده به طور کامل و از بین بردن سایر مسائل مربوط به ایمنی آن.

دکتر Dominguez-Bendala می گوید: اگر ما بتوانیم به بیمار چیزی بدهیم که تکثیر و سپس تمایز سلول هایی که در حال حاضر در پانکراس وجود دارند را به سلول های بتا تسهیل کند و در عین حال بتوانیم اتوایمیونیتی را کنترل  کنیم، می توانیم از توانایی طبیعی بدن بیمار برای بهبود او استفاده کنیم. ما فکر می کنیم که با این روش افق کاملا جدیدی به درمان دیابت باز می کنیم.

منبع:

https://www.diabetesresearch.org/is-the-pancreas-regeneration-debate-settled